Wat je als sollicitant kunt leren van Ernie en Bert

…. en recruiters, personeelsadviseurs en organisaties ook.

Mensen zijn allemaal verschillend. Recruiters zijn mensen. Dus die zijn ook verschillend.  Werkzoekenden ook. Net zoals Ernie en Bert. Ernie en Bert zijn natuurlijk poppen, maar het zijn eigenlijk ook net mensen. Net als recruiters en werkzoekenden…  Ze zijn twee types die iedereen wel kent in zijn omgeving. Hoe kunnen twee poppen jou helpen bij je zoektocht naar werk?

Ernie is altijd vrolijk, ziet in alle situaties toch de zonnige kanten, is blij, positief, enthousiast, grappig en ziet overal kansen.  Bert niet. Bert is een zwartkijker, is wat introverter, conservatiever, hij kijkt eerst naar bedreigingen en alles waar hij niet aan gewend is, vind hij maar helemaal niets. Je ziet het verschil eigenlijk al aan hun uiterlijk. Ernie heeft geen wenkbrauwen, waardoor hij met een open blik altijd nieuwsgierig naar de wereld lijkt te kijken. Bert heeft een “monobrow“, een donkere, doorlopende wenkbrauw die hij vrijwel altijd gefronst heeft….

De wereld is verdeeld in Ernies en Berts. Echt waar! Geloof je het niet? Kijk voor de gein op kantoor,  je omgeving of verjaardagsfeestjes maar eens om je heen. Er zijn zijn altijd wel een paar Ernies: de expressieve collega’s die verrassende ideeën hebben en grapjes maken en positief en open kijken naar kansen. En er zijn altijd Berts, de collega of kennis die altijd en voor eeuwig iets te zeuren hebben, goede ideeën de grond in boren, wikken en wegen en eerder kijken naar bedreigingen.

En zo hoort het ook. Want Bert en Ernie horen bij elkaar. Ze houden elkaar in balans, waardoor Ernie soms afgeremd wordt in zijn enthousiasme en Bert soms even uit zijn comfort zone wordt gesleurd om iets nieuws of onverwachts te doen. De één is niet beter dan de ander, we hebben ze allebei keihard nodig! En uiteraard zijn er vele smaken tussen het ene uiterste en het andere.

Kwestie van persoonlijkheid!

Recruiters zijn dus ook verdeeld in Ernies en Berts. Want recruiters zijn ook maar gewoon mensen. En toen ik ooit zelf (corporate) recruiter was en jarenlang professioneel sollicitant heb ik ze natuurlijk allebei ontmoet. Zelf ben ik overigens een rasechte Ernie, maar dat zal niemand die mij kent, verbazen.

Dat is misschien ook één van de redenen dat ik uiteindelijk loopbaancoach ben geworden. Ik kijk graag met een open blik naar mensen, vind in iedereen wel iets moois en wil dat moois laten stralen op de juist plaats. Als recruiter heb ik best een paar “onwaarschijnlijke” kandidaten de kans kunnen geven binnen het bedrijf waar ik voor werkte en dat voelde heel goed. Dat was trouwens een organisatie die heel veel Ernies in dienst had, dat soort bedrijven bestaan nu eenmaal. Net zoals er bedrijven en branches zijn waar van nature meer Berts werken (zoals de overheid of financials)

Ook heb ik samengewerkt met een echte Bert. Als wij dezelfde cv lazen, dan keek ik naar de interessante bijzonderheden (zo zie ik dat) en mijn collega “Bert” keek gelijk naar de afwijkingen of gaten in het cv (zo zag hij dat). Voor mij was dat behoorlijk leerzaam, het bracht de balans in mijn grenzeloze enthousiasme, maar het was soms ook behoorlijk frustrerend.

En zo komt het dus dat je het maar net moet treffen als werkzoekende of sollicitant. Treft jouw cv een Ernie of een Bert? Of solliciteer je toevallig in een branche waar van nature meer Berts werken dan Ernies?

Omdat de arbeidsmarkt momenteel natuurlijk behoorlijk moeilijk is, moeten alle recruiters momenteel veel meer Bert zijn dan Ernie. Want tja, eerlijk is eerlijk: als je een stapel met een paar honderd cv’s moet doornemen en je bent Ernie en je vindt ieder cv interessant, dan krijg je het behoorlijk druk. Het moet tegenwoordig ook allemaal snel en makkelijk gaan, er moet een bepaalde zekerheid ingebouwd zijn, risico’s nemen door een “wildcard” uit te delen aan een kandidaat met iets bijzonders, dat is in deze markt blijkbaar erg listig of lastig.

Beste Bert, 

Toch wil ik heel even mijn woord richten aan alle Berts: haal die frons even van je voorhoofd en probeer zo af en toe toch eens met een open blik naar jullie sollicitanten te kijken. De werkzoekende van nu, in 2014, zijn hele andere werkzoekenden dan die van een paar jaar geleden. Er zitten briljantjes tussen die echt die open blik van jullie even verdienen. Die misschien een “afwijking”, “beperking” of “loopbaangat” hebben, maar wel ontzettend waardevol kunnen zijn voor jullie organisatie.  Ik zie in mijn praktijk ontzettend veel briljantjes (als rechtgeaarde Ernie) maar merk ook dat het het laatste jaar ook veel moeilijker wordt voor talenten met een bijzonder verhaal. Je kunt “personal branden” tot je een ons weegt en eerlijk en authentiek zijn, maar krijgt weinig kans om te schitteren.

Wissel eens van perspectief….

Ik wil alle recruiters, zowel Ernies als Berts, vragen om af en toe toch eens een kans te geven aan die talenten met een bijzonder verhaal. Dat hoeft echt niet iedere keer, maar zo af en toe eens verder kijken dan je neus lang is. En bekijk en onderzoek eens wat jou ongemakkelijk maakt (een handicap, stotteren, een herstarter na ziekte of fulltime moederschap of hoogbegaafdheid). Misschien komt dat omdat je niet precies weet hoe dan dat zit op de werkvloer, maar ga eens op onderzoek en vraag om meer informatie.

Dus Bert: wees af en toe iets meer Ernie. Alsjeblieft. Neem eens een risico, kom uit je comfort zone, grijp eens een kans en doe je werkgever of opdrachtgever eens een hele talentvolle en veelbelovende werknemer kado!!

Beste Ernie, 

Oh ja en beste Ernie, blijf vooral jouw werk doen op de manier waarop jij er goed in bent. Jij ziet de briljantjes en kan Bert uit zijn comfort zone sleuren. Zorg dat je door deze arbeidsmarkt en economie niet alsnog een Bert wordt of erger nog, opbrandt. Want als jij er ook uitstapt en ook coach wordt, blijven er straks in recruitmentland alleen maar de Berts over….. en dat zou een ramp zijn!

Tot zover mijn pleidooi aan recruiters en andere cv-kijkers.

Beste werkzoekende,

Wat kun jij nu leren van Ernie en Bert? Het is handig om te weten wat jouw natuurlijke gedrag is: ben jij een kanskijker of een doemdenker?
Als werkzoekende zou je zeker in deze arbeidsmarkt beter even (al is het maar tijdelijk) Ernie-gedrag moeten vertonen. De “baan van sollicitant” is namelijk zwaar  genoeg: je maakt meer uren dan je lief is, je krijgt met afwijzing en oordelen te maken, iedereen bemoeit zich -goedbedoeld- met je en je moet na een afwijzing toch gewoon weer door, op naar de volgende kans. Als je nu als Bert kijkt naar de markt, dan heb je misschien best wel gelijk, maar het brengt je nergens.

Kansen moet je op dit moment zelf zoeken en creëeren en je moet je blik open houden om naar mogelijkheden te speuren. Keer niet in jezelf … ik zag laatst nog op tv bij een discussieprogramma een werkzoekende dame die vertelde dat zij zich vooral met haar rozenstruiken bezig hield.  Bert heeft de neiging zich te storten op zijn verzameling paperclips. Maar werk vinden is een expeditie: onder de rozenstruik of tussen de paperclips vind je het niet, zo maak je geen contact met organisaties en mensen en andere werkzoekenden.

Dus wees wat dat betreft gewoon wat meer Ernie: begeef je onder de mensen, maak verbinding en probeer eens wat nieuws uit. Als je al langer werk zoekt en de manier waar op je dat de laatste tijd hebt geprobeerd levert niets op, dan is dat kans dat dat ineens wel lukt klein.

Als het niet werkt: probeer dan wat anders!

♦  Ben jij van nature een Ernie of een Bert?

♦  Wat zou het je opleveren om eens te kijken met een ander blik?

♦  Op welke manieren kan Ernie jou helpen bij je zoektocht?