Ze is enorm enthousiast aan het solliciteren, ze weet precies wat ze wil en gelukkig zijn er in haar richting best veel vacatures. Ze is kieskeurig, omdat ze als extraverte enthousiasteling ook goed weet bij wat voor organisaties zij wel/niet past. Ze is enorm gedreven en creatief in haar zoektocht.
Als ze dan een vacature ziet die precies lijkt te passen, gebeurt er in haar hoofd van alles….
Met haar sterke verbeeldingskracht ziet ze al precies voor zich hoe zij daar werkt. Als ze verder op onderzoek gaat, ziet ze ook gelijk de vele mogelijkheden. Als iemand die van nature in kansen denkt, wordt daarmee haar potentiële nieuwe baan steeds leuker. Ze gaat er over fantaseren en bedenkt al bijna tot in details welke projecten ze kan gaan doen of welke trainingen ze kan ontwikkelen en geven (of volgen) en welke mensen in haar netwerk hier ook op kunnen aansluiten. Wie ze al kent in die branche.
Ze bedenkt hoe haar leven er uit ziet als ze die baan krijgt. Ze denkt al na over de startdatum, visualiseert haar eerste werkdag. Ze ziet misschien zelfs al haar werkplek en leuke nieuwe collega’s voor zich. Misschien stelt ze zich al voor welke geluiden ze daar hoort, welke geuren er zijn, welke kleuren ze ziet, hoe de koffie smaakt, hoe haar praatjes met nieuwe collega’s gaan en hoe alles gaat verlopen…
Ze voelt het enthousiasme en de “rush” van emoties van de noviteit, van de nieuwe uitdaging, van alles wat ze daar gaat leren en ervaren.
Ze denk natuurlijk, praktisch als ze is, ook alvast na over de indeling van haar dag, de tijden die ze werkt, hoe ze er heen gaat reizen, met de fiets, ov of met de auto en hoe ze dat gaat combineren met al haar andere activiteiten of haar gezin.
En dit allemaal nog voordat ze de sollicitatie heeft gedaan.
Langzamerhand blijft dit intense, prettige beeld in haar hoofd plakken. En dan wordt ze uitgenodigd voor een gesprek. Natuurlijk! De voorpret wordt groter, de prikkels intenser, de emoties sterker. Want nu wordt het spannend. De gedegen voorbereiding geeft nog meer houvast, inspiratie en informatie en versterkt het beeld.
Omdat ze een extravert en enthousiast persoon is, gaat haar gesprek goed. Ze is iemand die van nature snel de klik opzoekt en makkelijk verbinding maakt. De extraverte sensitieve persoon die goed in haar vel zit, is namelijk net een vuurvliegje: ze straalt bijna fysiek licht uit en mensen worden aangetrokken tot haar. Ze raakt de mensen om haar heen. Dus is het gesprek gezellig, want daar zorgt deze lieve, praatgrage tante wel voor!! Ze creëert zelf de optimale omstandigheden om zich zelf mooi te presenteren en zich op haar gemak te voelen. Daarin is ze onbewust heel bekwaam, intuïtief sterk. Dus voelen anderen zich meestal ook snel bij haar op hun gemak, ze durft zich ook enigszins kwetsbaar op te stellen. Dat is tevens ook haar kracht, daarom is zij ook een goede trainer en fijne collega.
Na het gesprek wordt de (over)prikkeling groter: de lat ligt er, de verwachtingen zijn hooggespannen, het ging erg goed, ze is enthousiast en het beeld dat ze in haar hoofd had geschetst, klopt en bleek bij het gesprek misschien nog wel leuker….. Er was een klik en een goede verbinding en het voelde gewoon fijn!
En dan….
…is het stil….
Even wachten nog.
Het duurt even.
En dan komt het.
PETS!
AUW!
De Afwijzing.
BAM!
Onverwachts…..
Auhauw!
Fysieke pijn
Pijn na afwijzing verloopt via dezelfde hersenroute als fysieke pijn, dat hebben fMRi-scans aangetoond. En dat is logisch: evolutionair gezien was het als mens levensgevaarlijk om buitengesloten te worden, vroeger, toen we nog bij een stam hoorden en van elkaar afhankelijk waren voor voeding en veiligheid.
Een hoogsensitief persoon heeft sowieso als kenmerk dat interne èn externe prikkels (stimuli) diepgaand worden verwerkt en gecombineerd met een sterke verbeeldingskracht, levendige dromen, een zekere consciëntieusheid en bedachtzaamheid. Dat kost dus net even wat meer tijd of energie. Ze zijn sneller overprikkeld in spannende situaties en beleven de wereld sowieso met een verhoogde emotionele en sensorische intensiteit (zowel positief als negatief).
Bovendien, of ze zich nu wel of niet bewust zijn van hun prachtige eigenschap, hebben ze zich vaker in hun leven raar, anders of afgewezen gevoeld.
Die pijn is er dus gewoon echt. En die hoort er helaas bij! Je moet er doorheen…..
Waar een ander gemiddeld persoon de pijn ook voelt maar dit veel sneller verwerkt heeft, spookt het in het hoofd van onze sollicitant nog lang door. Dagen, misschien nog wel langer….
“Had ik niet beter dit kunnen zeggen”.
“Oh, ze vonden me niet leuk genoeg”.
“Verdorie, ik had ook [zus of zo] moeten doen of zeggen”.
“Nu zijn al mijn plannen voor niets geweest”.
“Zie je wel, ik ben niet goed genoeg”.
“Pfff, wat vermoeiend is dit, nu moet weeer”
“Ja, maar dit was echt mijn drooooombaaaaan”.
Alle spoken blijven nog even intens en extra aanwezig rondwaren…
….maar gelukkig, na een tijd lukt het weer om te relativeren. En voelt ze ineens dat het eigenlijk wel een goede beslissing was. En dat het de volgende keer vast wèl lukt!!
Als extraverteling verwerkt zij dit bovendien beter door het van zich af te praten of schrijven. Minimaal drie keer moet ze het hele verhaal kwijt aan iemand, dan pas kan ze er langzamerhand lekkere koek van maken! Zodat ze fris en fruitig haar pad weer kan vervolgen…..
En ziet ze gelukkig nog een leukere vacature. En begint het hele circus weer van voor af aan…..
De moraal van het verhaal: deze sollicitant voelt verdomd goed aan of ze op het goede pad zit. En ja, af en toe doet het pijn als haar goede pad, toch niet het juist pad blijkt te zijn. En dan duurt de pijn net even iets langer dan bij sommigen en blijven de belemmerende gedachten wat langer doordrammen….. Maar het hoort er bij. Zij mag (nee, “moet”) de tijd nemen om haar beleving te verwerken en te “herkauwen”. Als ze maar blijft groeien en leren van de ervaring en andere dingen blijft doen waar ze energie van krijgt!
Helaas heel herkenbaar …….
Bedankt voor je reactie Hansje en je uitnodiging op Linkedin!