Solliciteren, loopbaan en “vrouwendingetjes”

…. vrouwendingetjes?  Ja, je weet wel… hormonen!!   Sssshjt… want dat mag ik natuurlijk als voorvechter van talentvolle vrouwen op de arbeidsmarkt eigenlijk niet zeggen.  Vrouwen en mannen zijn immers gelijk en er wordt al genoeg gediscrimineerd, bewust en onbewust.  Maar mannen en vrouwen zijn wel een beetje anders….

Gisteren las ik in een half uur het hilarische boek “Oomen Stroomt Over” van Francine Oomen (ja, die van de “Hoe overleef ik….”-reeks) uit, zowat in één adem en ook met maar één klein huilbuitje. Want dat laatste is bij mij tegenwoordig bijna een dagelijks terugkerend verschijnsel.  En vermoeidheid, lusteloosheid, verwardheid (nog erger dan mijn standaardchaotiek), vergeetachtigheid, slapeloosheid, irritatie en gemopper en dat het af en toe ineens heeeeeeeeel warm is.

In haar boek zegt Oomen het ook heel raak: de meeste diersoorten op aarde gaan gewoon dood als hun vruchtbare periode voorbij is.

Dat relativeert gelukkig wel lekker.

Ik ben er in ieder geval nog.

 

Maar het heeft me wel aan het denken gezet. 

Ik ben namelijk ontzettend gelukkig. Ik heb een fantastische baan, mooie opdrachten en de leukste coachees, een fijn en stabiel inkomen, ik kan mijn eigen tijd redelijk goed indelen, mijn relatie is fijn, met onze puberzoon gaat het goed, ons huis wordt steeds een stukje fijner, met onze ouder wordende ouders gaat het nog goed *klopt af*.

En toch voel ik al een paar maanden een soort van grijze sluier om mijn hoofd zitten. Wat ik gelukkig weer prima kan relativeren, omdat ik nu inmiddels weet dat die sluier tijdelijk is en niets heeft te maken met mijn leven.  Het enige waar ik momenteel iets over te klagen heb is mijn kapotte mobiele telefoon en zelfs dat heeft inmiddels zijn voordelen bewezen. (misschien dat mijn slapeloosheid dus ook nog andere oorzaken heeft…)

Maar stel nu eens dat je een vrouw bent van deze leeftijd en je zit in een arbeidsconflict of nare siutatie op je werk. Of je bent burnout, of werkzoekend -wat als 45-plusser toch al niet zo’n pretpark is- en dus krijg je met afwijzing(en) te maken. En misschien heb je nog lastige pubers thuis, financiele zorgen of de mantelzorg voor anderen. Onrust in je loopbaan en dan ook nog gebrek aan energie en vermoeidheid erbij. Dan ga je aan zeer sterk aan jezelf twijfelen.

Dit speelt dus mee, ook als je naar een loopbaancoach stapt.  Want is die burnout of bore-out misschien wel gewoon… de overgang??? There, I said it. De overgang dus.

Soms is het gewoon zo dat je lijf je signalen geeft die je verkeerd vertaalt. En ja, de overgang (oops, I said it again) is ook nog best wel een vrouwendingetje waar je het niet zo snel over hebt….een taboetje.

Ik ga bij het publiceren van deze blog zo dadelijk ook gelijk even een paar weken undercover…. 😉 #doei

Natuurlijk spelen “vrouwendingetjes”*) regelmatig een rol in loopbaancoaching.  Mannendingetjes trouwens ook.

Zo heb ik ook regelmatig te maken met vrouwen die rond de kinderwensleeftijd zitten.  Als recruiter en hr adviseur is er bij mij natuurlijk in geprogrammeerd dat ik daar niet naar mag vragen.  Als loopbaancoach is mijn rol natuurlijk anders. En ook al kan deze vraag een ongemakkelijk gesprek opleveren, ik heb in het laatste jaar wel ervaren dat zo’n vraag relevant is.  Bij een coachee ging schijnbaar alles goed en ik begreep niet zo goed wat er niet lukte en waarom. Totdat de aap uit de mouw kwam: er speelde een kinderwens mee. Toen werd het ineens een andere coaching, want toen ging het om hele andere keuzes en gesprekken met belanghebbenden. Was ik bijna even vergeten als oude muts….

Maar goed, nu weer even lekker normaal doen, Faber!
Loopbaancoaching is vrijwel ALTIJD meer dan alleen maar die loopbaan.  Je neemt jezelf mee in al je levensfasen, je verlangens en behoeften veranderen, je persoonlijke situatie ook. Je leert als het goed is regelmatig nieuwe dingen over jezelf en je omgeving en relaties waar je weer mee verder moet.

Vandaar weer met je neus naar het noorden, met de zelfkennis en zelfwaardering en talenten die je al hebt, om mee te nemen in je rugzak de arbeidsmarkt op.

En diezelfde arbeidsmarkt zit momenteel ook in een enorme overgang dus we hebben meer gemeen dan we denken…. 😀

Kortom: life is a bitch and so am I… maar hee, het is maar tijdelijk!! 

Het boek van Francine Oomen heeft bij mij absoluut iets goeds gedaan.  Ik kan er weer tegenaan en ik durf er blijkbaar zelfs ineens wat over te bloggen. Mocht je twijfelen aan jezelf en je bent rond een zekere leeftijd: dit boek zet je zeker weer even op scherp en je kunt er nog om lachen ook! En daarna vooral weer om jezelf…..

Als coach kon ik me ook erg vinden in de rollen van haar plaaggeest Tang, haar dubbelspook Knaag en Knak, haar innerlijke kindje Centje en later haar nieuwe volwassene Kloek. Dus ook in dat opzicht herkenning in de spoken die ons zo dwars kunnen zitten.  Ik ben blij dat ik al zo rond mijn 36e (mijn cruciale kinderwensdeadline gecombineerd met burnout en bore-out) al een goede transactionele analyse heb ondergaan. Die heb ik maar mooi in de pocket!

Mijn inmiddels vervulde kinderwens heeft nu het gevolg voor mijn man dat hij momenteel met twee monsters tegelijk in huis woont, een puber en meno-puber…..  ik wens hem succes (en ook hij heeft het boek met plezier en herkenning gelezen).

*)  Excuses, het gebruik van “vrouwendingetjes” is natuurlijk WRONG! Het maakt het frivoler en schijnbaar minder belangrijk en minder zwaar. Maar in het kader van deze blog is dat ook eigenlijk wat ik wil: maak het voor jezelf indien mogelijk frivoler en lichter: het gaat allemaal weer over en zodra je weet dat dit dwarszit, kun je er in ieder geval wat mee!