Wat heb ik toch een ontzettend interessant vak, ik voel me soms net Sherlock Holmes…
Deze week begon ik aan een aantal nieuwe loopbaantrajecten en dat is iedere keer weer spannend.
Natuurlijk is dat heel spannend voor degene die aan loopbaancoaching begint, maar ook voor mij begint dan weer een proces dat best wat weg heeft van detectivewerk. Vragen stellen, observeren en verwachtingen peilen: wat is de vraag van deze persoon eigenlijk en aan welk radertje moet ik straks draaien om de boel in beweging te krijgen en die grote wiel aan het einde van het proces in de juiste stand te krijgen zodat het kwartje valt….
Toevallig (of niet?) heb ik als cliënten heel vaak vakgenoten (loopbaanprofessionals, hr adviseurs of “aanpalend”) met een hoge mate van zelfinzicht en zelfsturing. Heerlijk vind ik dat. Soms is het dan alleen maar nodig om dat radertje aan te wijzen en gaat de coachee er zelf aan draaien en mee experimenteren. Maar niet iedere coachee is al zo wijs…
En wat verwacht iemand van een coach: een duidelijk advies, deskundige hulp, een aardige maar stevige schop onder de kont, een luisterend oor, of heeft iemand zelf totaal nog geen idee wat hij/zij eigenlijk nodig heeft? Of denkt dat wel te weten, maar heeft een grote blinde vlek die nog niet zichtbaar is. #deuh
En daarom is het vak van loopbaancoach zo leuk voor een multitaltent want het is iedere keer weer afwachten hoe de puzzel van radertjes er uit komt te zien. Is het adviseren, begeleiden, coachen, soms zelfs een klein beetje cognitieve therapie, bewustwording of het trainen van vaardigheden, etc…
Iedere loopbaancoach heeft natuurlijk zijn eigen voorkeur voor een bepaald repertoire en een bepaald type coachee.
En zelf had ik de laatste tijd een beetje last van mijn eigen blinde vlek: ik zie meestal redelijk snel wel radertje ik moet hebben, maar is dat voor de coachee zelf nog een paar stappen te ver. En omdat ik graag mooie resultaten wil bereiken met mijn coachees en ik van nature een hele snelle denker en doener ben, dan werk ik soms te hard of te snel. Dus moet ik mijn radertjes ook weer even afstellen en wat meer achterover leunen zodat de beweging bij de ander start, in plaats van andersom.
Daarom moet ik er zelf af en toe echt bij stil staan, wat mijn vak voor mij betekent. Ik neem mijn vak namelijk heel serieus maar mijzelf als radertje soms wat minder. En eigenlijk is dat wel goed, want zo belangrijk hoor ik mezelf ook niet te vinden. Het is uiteindelijk degene die bij mij komt, die het werk moet doen. En het mooie is: ik kan na 10 jaar zeggen dat het bij ieder traject weer een verrassing is, wat voor kwartje er uit komt. Soms valt dat kwartje ook pas ver na de coaching. En soms valt het al in een eerste gesprek.
Ik volgde zelf ruim 14 jaar geleden mijn eigen eerste coachtraject en de kwartjes vallen sindsdien met enige regelmaat nog steeds, en hard of pijnlijk soms.
Coaching is soms lastig uit te leggen aan anderen, omdat ik zo veel petten op kan zetten, maar zo af en toe helpt het dan als ik het in een metafoor, zoals deze radertjes, kan verpakken.
Dus: hoe denk jij dat jouw radertjes het beste in beweging komen en het kwartje bij je valt? Als je dat wilt ontdekken, ben je van harte welkom om samen met mij te gaan puzzelen en detective te spelen!
Ontdek wie je bent en beweeg dan expres! Ik geef je graag een zetje!
0 reacties